معرفی گیاه علف مبارک

معرفی کامل گیاه علف مبارک:

علف مبارک، گیاهی است بوته ای، نیمه طوقه ای و دارای ریشه های نابجایی است که جایگزین ریشه های اولیه شده است. ساقه های زیر زمینی آن ضخیم، استوانه ای و کج می باشد. ساقه ها افراشته، به ارتفاع ۱۵ تا ۷۰ سانتی متر، که پوشیده از موهای نرم بوده و از طوقه برگ های قاعده ای بیرون می آید. برگ های قاعده ای طوقه ای و شانه ای و برگهای ساقه ای، ۳ برگچهای تا ۳ شانه ای بوده و دارای گوشوارک های کوچکی است که در بخش پایینی خود به ساقه متصل می باشد. گوشوارک ها به شکل تخم مرغی تا سرنیزه ای، که دارای دندانه های درشت تا شانه ای بخش هستند.

گل های این گیاه چتر مانند و شامل چند گل می باشد. گل ها انتهایی و افراشته بوده و دمگل موهای کوتاه دارد. کاسبرگ ها در سطح بیرونی کرک دار و در سطح داخلی بدون کرک و دارای حاشیه نمدی و همچنین دارای یک نوک دراز می باشند. گلبرگ ها دارای پایک کوتاه بوده و به راحتی می افتند. میوه کوچک، بدون پایک و کرک دار می باشد. ریشه گیاه بوی میخک دارد.

از گیاه گل دار خشک شده و بخش های زیرزمینی خشک شده یا تازه این گیاه برای مصارف دارویی استفاده می شود.

ریشه و بخش های هوایی گیاه را برداشت نموده و در هوای آزاد یا گرمخانه هایی که دارای حداکثر ۳۵ درجه سانتی گراد دما هستند، خشک می کنند.

محل رویش گیاه علف مبارک:

این گیاه در مرکز و جنوب اروپا، آسیای مرکزی و شمال آمریکا یافت می شود. در شهرهای شمالی ایران نیز رویش دارد.

ترکیبات گیاه علف مبارک:

ترکیبات اندام های هوایی این گیاه شامل تانن ها که خود شامل گالوتانن ها و الاژی تانن هایی از قبیل سانگوین، کوساریستین، پندون گلاژین، پوتنتیلین و تلی ماگراندین است.

ترکیبات ریشه گیاه مذکور شامل تاتن ها و ژئین (اوژنول – ویسیانوز) است که به دنبال خشک کردن یا خرد شدن به اوژنول تبدیل می شود.

خواص درمانی گیاه علف مبارک:

اگرچه امروزه به ندرت از اندام های هوایی گیاه مزبور استفاده می شود، لیکن موارد مصرف آن در طب سنتی شامل درمان اختلالات گوارشی و اسهال، بیماری های تب دار، دردهای عصبی و عضلانی می باشد. ظاهرا دلیل مصرف آن به صورت حمام موضعی جهت درمان بواسیر، مربوط به اثر قابض گیاه می باشد.

در طب سنتی ریشه های گیاه مزبور به صورت داخلی و جهت درمان برخی اختلالات گوارشی از قبیل بی اشتهایی و اسهال مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین به صورت خارجی و به عنوان غرغره جهت درمان التهابات لثه و غشاء مخاطی دهان و به صورت حمام موضعی یا ضماد جهت درمان سرمازدگی، بواسیر و بیماری های پوستی مصرف می گردند.به نظر می رسد اثرات درمانی مزبور، مربوط به خاصیت قابض تانن های موجود در آن است.

همچنین ریشه این گیاه جهت درمان التهاب مثانه و مجاری ادرار به کار برده می شود.

روش مصرف:

جهت تهیه دم کرده خوراکی این گیاه، نصف تا یک قاشق چایخوری از پودر درشت گیاه به مدت ۱۰ دقیقه در آب جوشانده شده، سپس صاف و روزانه چندبار و هر بار یک فنجان به صورت نیم گرم میل شود.

جهت تهیه دم کرده موضعی این گیاه، یک قاشق چایخوری از پودر درشت گیاه به آب سرد افزوده شده، سپس به ملایمت جوشانده گردیده، آنگاه ۱۰ دقیقه به حال خود رها شده، سپس صاف می گردد. و روزانه چند بار به صورت حمام موضعی و ضماد استعمال گردد.

عوارض جانبی و هشدارها:

تاکنون هیچ گونه عارضه جانبی مضر و خطرناک ناشی از مصرف صحیح و اندازه گیاه مذکور مشاهده نشده است.